Η προσωπικη μου θεωρηση για την συνθεση προσωποκεντρικης με την πνευματικοτητα

Το ασθενές κομμάτι που δρα ασύμφωνα και ενάντια με το ενιαίο σώμα μας δεν απομονώνεται αλλά είναι ενεργό δίνοντας σημαντικές πληροφορίες για τις εσωτερικές μας ανάγκες που πρέπει να αναγνωριστούν συνειδητά.

Το πρόβλημα δεν στέκεται ενάντιο στην πραγμάτωση και αυτοπραγμάτωσή μας αλλά μας παρέχει στοιχεία και πληροφορίες για την εκπλήρωσή της .

Ο Carl Rogers ο ιδρυτής της προσωποκεντρικης προσέγγισης
(1980),απέδωσε την ουσιαστική ποιότητα του θεραπευτή με ολιστικό τρόπο , συσχετίζοντας την «παρουσία» του θεραπευτή με τον διαισθητικό εσωτερικό εαυτό του, τη σχέση του με τον εσωτερικό άγνωστο εαυτό ,η από τις εμπειρίες που προκύπτουν από την μετατόπιση της συνείδησης στην διαδικασία της θεραπευτικής σχέσης , επεκτείνοντας την θεραπευτική σχέση, ως μέρος ενός μεγαλύτερου στοιχείου, όπου βρίσκεται η πηγή της θεραπευτικής ενέργειας με την οποία ο πελάτης μπορεί να θεραπευτεί.

Η εργασία μου συνδυάζει στοιχεία της Γιουγκιανης μεθόδου, ανάλυσης των ονειρικών συμβόλων, καθώς (και) αυτά παρέχουν ένα πλούσιο υλικό κατανόησης και αντίληψης του εαυτού για τον τρόπο ενσωμάτωσης του προβλήματος στην συνειδητή πραγματικότητα .

Αποτέλεσμα αυτής της συνδυαστικής ψυχοθεραπευτικής εργασίας με θεμέλια βάση τις συνθήκες του Rogers ,είναι η διεύρυνσή του αντιληπτικού πεδίου του πελάτη , το άνοιγμα της συνείδησης αλλά και η πρακτική χρήση της αυτογνωσίας στη καθημερινότητα του ανθρώπου.

Είμαι σε θέση να υποστηρίξω την πιθανή ανάδυση κατά το θεραπευτικό σχετίζεσθε η σε στιγμές σχεσιακού βάθους, βαθύτερων επιπέδων του εαυτού που απωθούνται ή αγνοούνται από την απουσία θεραπευτικής γνώσης και υποστήριξης καθώς η πνευματικότητα στην ψυχοθεραπεία δεν έχει επαρκώς υποστηριχτεί ερευνητικά και δεν έχει υιοθετηθεί λειτουργικά στην ψυχοθεραπευτική πρακτική, ιδιαίτερα στην Ελλάδα .